Internatmøtene i Valle
Internatmøtene i Valle var årlege møter som Agder indremisjonskrets arrangerte i Valle siste helga i august kvart år frå 1945 til 1988. Ideen til møta hadde Finn Emanuel Olsen, som var kretssekretær då internatmøtene starta. Møtene vart haldne i Valle kyrkje og maten fekk deltakarane på Valle menighetshus og i Valle frikyrkje. Deltakarane kom frå heile Agder og vart innkvarterte privat.
Lista nederst i artikkelen syner at Indremisjonsselskapet prioriterte dette arrangementet, for talarane var dei mest etterspurde talarane i organisasjonen. Til saman vart desse møtene haldne 44 gonger gjennom åra. På det høgaste var det 300 deltakarar, då skjøna ein at det var naudsynt på sette grenser, så talet vart sett til om lag 100 deltakarar og det vart innført påmelding.
Sverre Lund skriv:
 | Den tredje tingen frå 1945 var starten av internatmøta, som gjekk i 44 år. Kretssekretær Finn Emanuel Olsen i Agder Indremisjon kom med spørsmål om å ha årvisse internatmøte i Valle, over ein periode på 4-5 dagar i full pensjon, og privat innkvartering rundt om i heimane. Det var berre med sengeplass og ikkje mat. Det første svaret var av mange grunnar eit N-E-I.
Finn hadde teften i orden og kom om att for å diskutere planen. Kvelden og natta var ikkje som vanleg, og neste dag var full av spaning. Finn hadde røynsle frå rike møte og gode samvær. Eg nemnde at alt det andre var heilt usikkert, og at det kunne samlast rundt to punkter:
Javel, så er det ein som styrer med dette også: Arbeidet tok til den dagen. Etter ei tid kom programmet. Møtet var sett til 13. - 17. august 1945 med landsungdomssekretær Alfred Hagnor som hovudtalar. Det vart til samstemt glede for oss alle. Omkring 70 menneske hadde meldt seg på, og 60 møtte fram første dagen, på torsdag. Resten kom på fredag. Etter avslutningsmøtet fredag kveld, fekk vi oppleve det vi ynskte og vona på, då ein ungdom frå Yngres kom opp midtgangen for å få klårleik i sitt livs største spørsmål: Jeg må ha min Frelser med meg, så han lede får min veg. Internatmøta vart snart sterkare og sterkare knytta til staden og bygda. Den som hadde vore deltakar ein gong, kom som regel att år etter år. Felles for alle var at møtet i år var endå gildare enn i fjor. I mange år var det ein eller fleire som la om livskursen og Finns ord frå starten av vart ein usvikande røyndom. Møta vaks og vart større og større, til det vart 250 fast deltakarar og 300 til sundagsmiddag. Då var det at sokneprest Trygve Nordtvedt berga internatmøta for ettertida. Grensa oppetter var meir enn nådd. Han sa frå at no må det setjast grenser. Kretssekretæren fekk klåre retningslinjer: Heretter 90-110 personar og så stopp! Neste år var det 90. Men tidene endrast. Med fleire campingplassar, nye campingvogner mm, og talet kunne aukast til felles glede. Internatmøta vart eit «eventyr», som mannen sa i byrjinga, men i god meining. Vallefolket fortener den aller største takk for den umåteleg store gjestmildskap i alle desse åra. Uten den hadde internatmøta ikkje vore ein røyndom. Hjarteleg takk! Internatmta vart ein institusjon i bygda, ja eit kristent kulturinnslag i bygdesamfunnet. Det har skapt ein godvilje for Valle som vi ikkje ville vere forutan. Ved 40-årsjubileet skreiv Ingebjørg D. Rike dette diktet: Dei ordi som de alle i hjarta vårt sådde, |  |
Talarar og sangkrefter
Kilder
- Sverre Lund: Valle Indremisjon 100 år side 33-36 og 62-63